DUYGU KOÇLUĞU TARİHÇESİ

---

  Duygusal zekâ, duygularımızı anlamayı ve kontrol etmeyi, aynı zamanda başkalarıyla duygular hakkında iletişim kurabilmeyi  becerisidir. Duygusal zekâ öğrenme ve deneyim ile yaşam boyu gelişebilir.  Duygusal zekâ; öfke ve çatışmayı yönetmek, insanlarla ilişkiller kurmak ve sürdürmek, karar vermek, sosyal olaylara uyum sağlamak ve olup bitenleri anlamak, uygun biçimde karşılık vermekle yakından ilgilidir. Duygusal zeka gelişimi kendimize ve çevremize pek çok yönden kakı sağlar. Bunlardan bazıları; 

• Kendi duygularını anlamak ve ifade etmek
• Başkalarının duygularını anlamak ve empati ile karşılık vermek
• Kendini olumlu yönde motive edebilmek
• Bir görev karşısında planlama yapabilmek, hedef belirleyebilmek odaklanabilmek
• Sosyal ilişkileri dengeli ve uyumlu biçimde sürdümek 
• Sorunları duyguların etrafında çözüm bulmak  ve davranışlara yön vermek 
• Çatışmaları yapıcı ve olumlu yollar izleyerek yönetmek 

• Arkadaşlık kurmak ve arkadaşlıklarını sağlıklı biçimde sürdürebilmek konusunda daha başarılıdır.
• İş arkadaşları ile yaşadığı çatışmaları yönetme konusunda daha iyidir.
• Gerginlik yaratan bir durum karşısında veya öfkelendiğinde kendini sakinleştirme konusunda daha başarılıdır. 
• Konsantrasyon konusunda daha iyidir. 
• Akademik açıdan başarı şansı daha yüksektir.
• İstikrarlı ve tatmin edici ilişkilere sahip olma ihtimali daha yüksektir.
• Kariyer başarısına sahip olma olasılığı daha yüksektir.
• Duygusal zekâ, akademik ve kariyer başarısının IQ'dan daha iyi bir göstergesi olarak görülmektedir.

Teorik temelleri Dr. Haim Ginott tarafından atılan Duygu Koçluğu yaklaşımı John Gottman’ın çiftlerle gerçekleştirdiği uzun yıllar süren araştırmalar sonucu ebeveynlik stillerini duygulara yaklaşım biçimlerine göre sınıflandırmıştır. Duygusal zekâsı yüksek çocuklar yetiştirmenin yalnızca yöntemlerini değil aynı zamanda felsefesini de anlattığı “Duygusal Zekâsı Yüksek Çocuklar Yetiştirmek” isimli kitabı 1997'de yayınlanmıştır.

Gottman yıllar boyu yaptığı araştırmalarda, çiftleri ve ebeveynleri laboratuarında gözlemlemiş ve çalışmalarını 3000’den fazla çift ile sürdürmüştür. Ebeveynlerle yaptığı görüşmeler ve boylamsal araştırmalar sonucunda yaptığı yayınlarda üç farklı ebeveynlik stili tanımlamıştır. Bunlar duygu koçu ebeveyn lik stili, duyguyu yok sayan ebeveynlik stili ve duyguyu dikkate almayan ebeveynlik stilidir. Bu  akımın iki öncüsünün  ardından pek çok araştırmacı bu yaklaşımı temel almıştır.

Avustralya’da Dr. Sophie Havighurst ve arkadaşları duygu koçu ebeveynlik alanında uygulanabilecek yöntemler geliştirmiş ve duygu koçluğu’nun yararları hakkında araştırmalar yapmıştır. İngiltere’de ise EmotionCoachingUK kurucularından Janet Rose, Louise Gilbert ve Licette Gus duygu koçluğunu okullarda bütüncül yaklaşımlar olarak uygulanmış ve duygusal zekâ gelişimi, çatışma yönetimi gibi pek çok konuda olumlu sonuçlar verdiğini bulgulamıştır.

 Çocuklar duygularını düzenlemelerine yardımcı olmaları için ebeveynlere güvenirler. Ebeveynler gelişirken, onlara duyguları, kendi duygularını anlamayı ve düzenlemeyi öğretir. Bazı ebeveynlik stillerinin bu konuda diğerlerine göre daha uygun olduğu bulgulanmıştır..

Gottman ve meslektaşları, ebeveynlerin meta-duygu felsefesi ve ebeveynlik stilleri ile çocukların duygularını düzenleme yetenekleri arasında bağlantılar olduğunu ortaya koymuştur. Çocukların, ebeveynlerini modelleyerek negatif duygularını şiddette başvurmadan ifade edebilmeyi, öz düzenleme yapabilmeyi öğrendikleri sonucuna varmışlardır. Çocuklarının duygusal anlarında öğrenmeyi destekleyen, bir başka deyişle duygu koçluğu yapan ebeveynler, çocuklarının duyguları ve davranışları karşısında daha az eleştiride bulunuyorlardı.